Mijn naam is Yvonne. 

In 2007 ging mijn autistische vriendje op paardrijden bij Pauline. Zo ben ik in aanraking gekomen met het fenomeen “Aangepast Paardrijden” en het heeft mij niet meer los gelaten.

Toen mijn vriendje moest verhuizen en dus moest stoppen met paardrijden hoorde ik dat de vaste vrijwilliger van het aangepast paardrijden ermee ging stoppen. Omdat ik de sfeer binnen de groep zo bijzonder vond en het jammer zou vinden om er niet mee bij te kunnen zijn, heb ik me opgegeven als vrijwilligster. Dus sindsdien vinden jullie mij iedere maandagavond met mijn bijzondere vrienden en vriendinnen op manege Flemming.

Waarom? Omdat ik trots ben op al de ruiters, die iedere week weer hun stinkende best doen op het paard, hun vorderingen, hun liefde, hun oprechtheid en warmte. Ik zou het voor geen goud willen missen.

. 

Hallo, ik ben Lysette

Ik heb 3 jaar bij het aangepast paardrijden geholpen. Pauline en Yvonne hadden een mail gestuurd naar de school waar ik toen op zat het Wellant college ik deed daar de paardenklas. Toen de docent dit voorlas ben ik meteen achter de laptop gedoken en had een mail gestuurd of ik kon komen kijken naar het aangepast paardrijden en of ze m’n hulp goed konden gebruiken.

Die week daarop ben ik gaan kijken. Ik vond het prachtig, ik genoot van iedere minuut. Door de loop van tijd leerde ik de mensen kennen en kreeg ik een hechte band met ze. Dit was erg bijzonder. Ze maakte me iedere week aan het lachen. Hoe harder het paard ging hoe meer plezier ze hadden. De gezelligheid die er omheen was met Sinterklaas. Er waren ieder jaar zwarte pieten en iedereen kreeg een chocolade letter. Als ik even niet lekker in m’n vel zat werd ik meteen weer vrolijk gemaakt door iedereen. Zodra hun genoten was mijn hele dag weer goed.

Helaas moest ik door mijn studie stoppen na 3 jaar trouw iedere week geweest te zijn. Als ik weer meer tijd heb en wat ruimer zit met school kom ik zeker terug.

Groetjes Lysette. 

Mijn naam is Corrie van Hamburg.

Ik ben naar aanleiding van een briefje dat op de manege hing, als vrijwilligster op de manege voor stichting D.O.P. gaan helpen bij het paardrijden, dat was in 1996. Dit omdat ik een echte paarden liefhebber ben en me graag inzet voor andere mensen, in het bijzonder voor mensen met een beperking. Veel plezier heb ik beleefd aan het poetsen en opzadelen van de paarden, zodat ze klaar staan als de ruiters komen. Ook het mee lopen met de ruiters die (nog) niet zelfstandig rijden is een feestje.

Dit heb ik gedaan tot mijn kleindochter geboren werd, ik hielp daar veel, toen ben ik een tijd gestopt met helpen bij aangepast paardrijden. Daar ik een groot hart heb voor mensen met een handicap en voor paarden, was ik nooit van plan om er voor altijd mee te stoppen. Ik zei altijd: als het even kan kom ik terug hoor. 

Ik kreeg de zorg voor een meervoudige gehandicapte jongen, en vroeg aan zijn ouders,of het misschien leuk was om met hem te gaan paardrijden, dat vonden ze goed. Het was even wennen voor hem, in het begin vond hij het niet zo interessant. Nu vind hij het geweldig en zou hij elke week wel willen. Nu ben ik alweer aan m’n derde jaar vrijwilligsterswerk bezig en doe dit met veel plezier. Hopelijk mag ik het nog vele jaren doen.

Vriendelijke Groet Corrie.

.

Hallo, ik ben Michelle.

Graag stel ik mij aan u voor.

Mijn naam is Pauline van Roon, ben moeder van 2 schitterende zonen, 23 en 18 jaar. Al ruim 30 jaar ben ik werkzaam als begeleidster bij een activiteitencentrum, voor mensen met een verstandelijke beperking, in mijn woonplaats. Ook ik help ouderen bij hun dagelijkse bezigheden. Daar naast geef ik, al ruim 30 jaar, aangepast paardrijles. Toen ik 14 jaar was gaf ik de eerste (privé)rijlessen. Al snel werd ik door de club gevraagd les te komen geven, eerst bij de ponyclub en later ook de rijvereniging. Dit breide zich uit naar andere clubs en een manegebedrijf. In 1993 ben ik me gaan orienteren om MCG mensen een vorm van paardrijden te bieden. In 1997 was het mij gelukt met een aantal enthousiaste mensen mijn droom te gaan verwezenlijken. In 1999 kon ik starten met 2 pony's en een speciale wagen, MCG mensen een vorm van paardrijden te bieden. Nog steeds ben ik trots op wat ik voor deze groep mensen heb neergezet.

Verder hou ik van creatieve activiteiten o.a, Hindelooper schilderkunst, kleding maken, kaas maken, bier en wijn maken, koken en bakken en zelf af en toe rijden.

Sinds 1999 ben ik bewust bekend met het fenomeen AD(H)D. De laatste jaren heb ik door cursussen, symposia bezoek, themabesprekingen en workshops veel geleerd over- en nog meer begrip gekregen voor het fenomeen AD(H)D. 
Sinds 26 februari 2013 heb ik mijn eigen praktijk: AD(H)D-Coaching-Strijen. 

Daarnaast, door mijn kennis van-, ervaring met- en inzicht in het fenomeen AD(H)D, ben ik uitgenodigd het team van het ADHD-café te versterken als gastvrouw en ervaringsdeskundige, wat ik met alle plezier doe. Inmiddels heb ik samen met een collega de organisatie van twee AD(H)D cafés.